خورشید ، در آفاق مغرب بود و ، جنگل را ،

  - تا دور دست کوه - در دریای آتش شعله ور می کرد .

اینجا و آنجا ، مرغکی تنها ،

                        رها در باد .

بر آب های نیلی دریا گذر می کرد   !

دریا ، گرسنه ، تشنه ، اما سر به سر آرام

در انتظار طعمه ای ، گسترده پنهان دام

خود با هزاران چشم بر ساحل نظر می کرد   !  

در لحظه خاموشی خورشید ،

دامش بر اندامی فرو پیچید   !

پا در کمند مرگ ،

گاهی سر از غرقاب بر می‌کرد ،

با ناله هایی ، - در شکنج هول و وحشت گم -

                 شاید خدا را ، یا « سبکباران ساحل » را

                                                   خبر می کرد .

شب می رسید از راه ،

- غمگین ، بی ستاره ، بی صفا ، بی ماه   !   -

می دید دریا را که آوازی نشاط انگیز می خواند   !

صیدی به دام افکنده   !

                    خوش می رقصد و گیسو می افشاند   !

تا با کدامین خون تازه ، تشنگی را نیز بنشاند   !

در پهنه ساحل

چشمی بر امواج پریشان دوخته ،

- لبریز از خونابه غم – کام دریا را

با قطره های بی امان اشک ، تر می‌کرد   !

جانی ز حیرت سوخته ، شب را و شب های پیاپی را

                                                 سحر می کرد …   !

آه ، ای فرو افتاده در دام تبانی های پنهانی   !

ای مانده در ژرفای این دریای طوفان زای ظلمانی   !

ای از نفس افتاده – چون من –

                         در تلاطم های شب های پریشانی   !

ایکاش ، در یک تن ، ازین بس ناخلف فرزند ،

فریاد خاموشت اثر می کرد   !

شب تاریک و « بیم موج » و گردابی چنین هائل

کجا دانند حال ما « سبکباران ساحل ها »